خدا چه کسی را پارسا می شمارد؟

مقدمه

و ابرام را بیرون برده، گفت: "به سوی آسمان بنگر و ستارگان را بشمار، اگر بتوانی آنها را بشماری!" آنگاه به ابرام فرمود: "نسل تو نیز چنین خواهد بود." ابرام به خداوند ایمان آورد، و او این را برای وی پارسایی به شمار آورد.

– پیدایش 15: 5-6

باری، ابراهیم و سارا مدتها در کنعان زندگی کردند، اما هنوز فرزندی نداشتند.

بار دیگر خدا به ابراهیم گفت که نسل او مانند ستارگان آسمان خواهند بود...غیرقابل شمارش.

ابراهیم گفته­های خدا را باور کرد، و خدا ایمان او را برایش پارسایی به شمار آورد.

– امید، فصل 5

مشاهده و بررسی

در درس گذشته دیدیم که چگونه ابراهیم با ایمان به فراخوان و وعدۀ خدا لبیک گفت. خدا ابراهیم را خواند تا وطنش را ترک کند و به سرزمینی ناشناخته برود، و به ابراهیم وعده داد که او را پدر قومی بزرگ خواهد کرد. درس امروز ما نظری دارد به سالها پس از قدم اولیه ایمان ابراهیم، که او و همسرش سارا، هنوز فرزندی نداشتند! یکبار دیگر خدا به ابراهیم وعده داد که نسل او مثل ستارگان، غیرقابل شمارش خواهند بود (پیدایش 15: 5). ابراهیم هیچ مدرک قابل استنادی نداشت که بتواند حتی یک فرزند داشته باشد، چه برسد به نسلهای بی­شمار. اما ابراهیم گفتۀ خدا را باور کرد، و خدا این (ایمان او) را برایش پارسایی به شمار آورد (محسوب کرد) (پیدایش 15: 6). این آیه یکی از مهمترین آیات کتاب­مقدس است، زیرا مبنای راست ایستادن انسان (درستکاری) در برابر خدا و داشتن ارتباط با اوست.

کلمۀ "پارسایی"¹ مربوط به قانون، اخلاق و انصاف است. در اصطلاح کتاب­مقدسی، شخص پارسا، بی­تقصیر است. او کامل یا "راست" در ارتباط با قانون می­ایستد. اما، اگر کتاب­مقدس را ورق بزنید، در رومیان 3: 10 چنین می­خوانیم: "هیچ­کس پارسا نیست." ابراهیم نیز مانند هر شخص دیگری بعد از آدم به فساد گناه مبتلا بود (مراجعه کنید به درس 18). اگر زندگی ابراهیم را به دقت بیشتری بررسی کنیم، به روشنی خواهیم دید که او با کامل بودن فاصلۀ زیادی داشت.

فقط خدا کامل است! فقط او قدوس و عادل است! و بخاطر اینکه قدوس و عادل است نمی­تواند گناه را تحمل کند یا از آن چشم بپوشد. گناه هتک حرمت به شخصیت خداست و او در نهایت باید آن را داوری کند. ساده­تر بگوییم، گناه گُوه­ای است که بین خدا (که بدون گناه است) و انسان (که گناهکار است)، شکاف می­اندازد.

کلمۀ "به شمار آوردن"² (یا در ترجمه­های دیگر: "محسوب کردن" یا "به حساب آوردن" ) را می­توان اصطلاح حسابداری یا ریاضی در نظر گرفت. اگر قرار می­شد خدا بر اساس لیاقت ابراهیم، پارسایی او را وارسی کند، او مردود می­شد. اما به خاطر اینکه او به خدا ایمان داشت، خدا پارسایی را که متعلق به او نبود، به حسابش گذاشت.

برای درک بهتر مفهوم "پارسا به شمار آوردن"، داستان قاضی­ای را که در دوران رکود بزرگ اقتصادی آمریکا مشغول خدمت بود، در نظر بگیرید.³ یک شب مردی را به دادگاه احضار کردند. مرد بیچاره را در حین دزدی نان برای تغذیه خانوادۀ گرسنه­اش، دستگیر کرده بودند. وقتی آن مرد ماجرای خود را تعریف کرد، دل قاضی به حالش سوخت، اما قانون راه فراری برای قاضی نمی­گذاشت. "باید تو را مجازات کنم. قانون استثناء قائل نمی­شود. ده دلار جریمه یا ده روز زندان برایت تعیین می­کنم." سپس، قاضی دل­سوخته دست در جیب خودش کرد و ده دلار برای جریمۀ مرد پرداخت. 

مردی که نان دزدیده بود، می­توانست مهربانی قاضی را نپذیرد و به زندان برود. اما این کار را نکرد. او به قاضی برای کاری که نمی­توانست برای خودش انجام دهد، اتکا کرد. به این وسیله آن مرد در برابر قانون "درستکار یا مبرا" شناخته شد (به شمار آمد). ابراهیم نیز به همین شکل (مثل همۀ انسانها) در برابر خدا گناهکار (تقصیرکار) بود. اما ابراهیم به خدا ایمان آورد. ابراهیم قبول کرد که خدا کاری برای او بکند که او نمی­توانست برای خودش انجام دهد. و با این ایمان و اعتماد، در ارتباط با شریعت درستکار به شمار آمد. 

از درس 20 در مورد آدم و حوا، به یاد دارید که خدا وعده داد یک روز رهاننده­ای را خواهد فرستاد که تا ابد بر شیطان، گناه و مرگ غلبه خواهد کرد. ابراهیم نیازی نداشت بداند چگونه سرانجام خدا او را از عواقب گناه نجات می­دهد. اما می­دانست خدا تنها کسی است که می­تواند از عواقب گناه نجاتش بدهد.

پرسش و تأمل

• مردی که نان دزدیده بود، اگر نمی­گذاشت قاضی کاری را برایش بکند که نمی­توانست برای خودش انجام دهد، احمق محسوب می­شد. اما بسیاری از مردم تلاش دارند کاری را برای خود بکنند که فقط خدا می­تواند برایشان انجام دهد، یعنی می­خواهند بخاطر لیاقتشان در برابر خدا درستکار به حساب آیند. چرا چنین است؟ چرا حتی به فکر کسی خطور می­کند که می­تواند بخودی خود، به قدر کفایت خوب باشد و راست در برابر خدا بایستد؟
• از متنی که امروز مورد بررسی قرار دادیم، می­توان دید که خدا نه فقط می­خواست ابراهیم را برکت بدهد، بلکه در نظر داشت هرچه ابراهیم برای پیش­رفتن در این برکت به آن نیاز داشت، فراهم کند. این موضوع چه چیزی را دربارۀ خدا برای ما روشن می­سازد؟

تصمیم­گیری و عمل

در کتاب افسسیان کتاب­مقدس، آیه­ای هست که چنین می­گوید: "زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته­اید - و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست – و نه از اعمال، تا هیچ­کس نتواند به خود ببالد" (افسسیان 2: 8-9). "نجاتی" که این آیه درباره­اش صحبت می­کند، نجات از عاقبت گناه است. این نجات یک هدیه است، نه چیزی که هرگز بتوانیم امید به کسب آن یا لیاقت دریافتش را داشته باشیم. ما نیز مثل ابراهیم می­توانیم به خدا برای عطای نجات اعتماد کنیم. برخلاف ابراهیم، اکنون ما می­توانیم بدانیم که چگونه خدا آن را به انجام رسانید. اگر هنوز به بخش شناخت خدا در انتهای این راهنمای مطالعه مراجعه نکرده­اید، تأخیر دیگر جایز نیست.

افسسیان 2: 8-9 به طور مشخص مربوط به نجات از گناه است. اما در واقع، کارهای بسیار زیادی است که فقط خدا می­تواند برای ما انجام دهد، کارهایی که نمی­توانیم برای خودمان بکنیم. مزمور 127: 1-2 را بخوانید و از خدا بخواهید به شما نشان دهد چه کارهایی را تلاش دارید برای خودتان انجام دهید که در حقیقت فقط او می­تواند برایتان بکند. مثل ابراهیم یا آن مردی که در برابر قاضی قرار گرفت، آنچه خدا می­خواهد به شما بدهد، دریافت کنید.

انجیل مقدس

Footnotes

¹Definition of the Word “Righteous” from the Merriam-Webster Online Dictionary. (http://www.merriam-webster.com/dictionary/righteous). Retrieved October 10, 2006.
²Definition of the Word “Reckon” from Answers.com. (http://www.answers.com/topic/reckon ). Retrieved October 10, 2006.
³Brennan Manning, The Ragamuffin Gospel. (© Multnomah, 1990, pp 91–2; online at SermonIllustrations.com). (http://www.sermonillustrations.com/a-z/g/grace.htm). Retrieved November 10, 2006.